دلم گرفته
اشکهایم خشک و درد هایم بی پایان است
دیگر گریستن آرومم نمی کند
همه را در صندوقچه مخفی دلم پنهان کردم .
با سکوت های بی پایان
چهره ام را شاد نشان دادم
تا ندانند که درونم تلاطمی است
موجهای خروشان را در شیطنت های کودکانه ای خلاصه کردم
واین بود تولد شخصیت دیگری در من
شاعر:مریم فارسی
همه مامی خندیم افسوس!
سلام دوست خوبم...بسیار قشنگ بود..با من در مورد امید صحبت می کنی اما...
سلام دوست گرامی
خیلی زیبا بود