گذشته ها گذشتند

گذشته ها گذشتند 

رهگذری نمانده  

باور دوستی کم شد 

یاران دگر نماندند

بدان چه بوده آنجا 

بدان که بوده اینجا 

همه در این آبادی 

حالم ..... 

دلم گرفت ز دنیا 

 سرشار شدم ز غصه

 طاقت غم ندارم 

تهی شدم ز طاقت تنهائی

دیگه فرصت ........... 

نزدیک شدم  به انتها

دور شدم ز ابتدا  

رد کردم میانه را 

آسمان دلگیر شد

خدا از من روی گرداند

شدم گریان ولی !

 با چشمه اشکی خشکان ! 

دانستم باید رفت تا فهمید و بفهمند ...................... 

شاید 

      اگر رفتم یادی کردند ز من 

شاید 

       گفتند کسی بود در این دیار غربت 

شاید 

       گفتند سکوتش پر ز سخن بود 

شاید.................... 

شاعر:مریم فارسی

با کدامین موج

با این هوای ابری دلم   

با این بغض های بی شمارم 

با این چشمان بارانیم 

با این عمق نگاه نگرانم  

با این دل هزار تیکه ام  

با این نگاه مه گرفته ام

با این صدای غبارآلودم 

با این تنهائی ناپایانم

باید................................

من کجای این دلهای آشنا  

اما غریب جا دارم؟ 

من در کدامین مسیر رفت قرار گرفته ام 

تمامی دوستانم با من آشنا اما غریبه اند 

من چرا در این دنیا آب حیات را می نوشم؟ 

من............. 

با این نگاه سرشار از بی تابی 

به کدامین افق بنگرم؟ 

به کدامین طلوع دل ببندم که سرشار از امید و دوستی است؟ 

با این هوای ابری دلم   

با این بغض های بی شمارم 

با این چشمان بارانیم 

با این نگاه سرشار از بی تابی........

من  خواهم .......................... 

شاعر:مریم فارسی

در این سکوت گنگم

 در این سقوط مبهم 

 در این سکوت گنگم 

  در این دنیای پر درد 

   در این کویر بی خواب  

    در این طلوع بی غروبم  

     در این کتاب کهنه

    نوشته ام افسانه های پر درد 

   در این راه بی برگشت آمده ام و مانده ام ..........

  تو روزگار بی کسی 

   یه عمر من در به درم .....  

    از این همه در به دری 

     از این همه بی همدمی  

      خسته تر از خستگان جهانم 

     شکسته و خمیده ام 

   من همان چنگ فرسوده ام  

  که می نوازد نوای بی کسی،دلشکستگی و ............. 

 من همان شمع آب شده ام 

من همان خاکستر مانده ز آتشم 

 خدایا چه کسی....................................................................  

شاعر:مریم فارسی

ققنوس آتش

بی سرزمین تر از باد 

آغشته ام ز فریاد 

ققنوس آتشم من  

خاکسترم من اکنون 

ای هم نوای بارون  

محتاج برف و بارون  

تشنه به حرف یاری 

خسته ز بی نوائی 

گشتم در این محافل  

دنبال آن قاصدک 

اما دریغ و افسوس 

این باد عصیان گر 

دانه به دانه اش کرد 

هر یک رفتند سوئی 

دادند خبر ز تنها 

گفتند آن یگانه 

اکنون جدا زیاران  

دارد آرزوئی 

آنهم یک وفادار  

اما دریغ و افسوس  

هیچیک 

گوش ندادند 

 این عمق درد زیاد بود 

هیچیک درک نکردند 

بغض غریبی از .................  

شاعر:مریم فارسی

بی سرزمین تر از باد

منم خسته تر از موج 

 منم خسته تر از رعد 

منم خسته تر از یار  

 منم تنها تر از رب 

منم بشکسته از غم 

 منم آن قصه درد 

منم دریای حسرت 

 منم فانوس گریه  

منم بی سرزمین تر از باد 

 منم...................... 

شاعر:مریم فارسی