ما چه کردیـــــــــــــــــــــــــم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

چه راحت دل به دریا می زنیم 

سادگی را  ما باختیم 

...................

در میان موجهای خاموش زندگی  

غم را جانشین لبخند می کنیم

با گذشت شب و فردائی دگر 

برای آشتی و آشنائی 

باز هم امروز و فردا می کنیم 

ما چه کردیم  

 بی ریائی ها فراموش شدند 

آنهمه سادگی و شیطنت 

یکباره خاموش شدند  

آنهمه غوغای اهل دل کجا رفت؟پس چه شد؟

آنهمه سودای اسماع پس کجا رفت؟پس چه شد؟ 

چه شد ما در کجای این خرامانیم خدایا؟ 

در این بادی و برزن   

کودکی را در درون خویش کشتیم  

و 

 سادگی ها فراموش شدند 

خنده های بی ریا 

 یک باره خاموش شدند 

آن همه شور و هیاهو 

آن همه دنیای پاک 

یکباره خاتمه یافت 

آن همه قصه های زیبا  

چه شد ؟  

چرا 

بخندی:کودکی 

با گریستن:دیوانه ای(کودکی) 

با لبخند :................................ 

خدایا ما با زیبائی های دنیا چه کردیم؟  

شاعر: مریم فارسی

 

 

 

غریب از هر رفیق آشنایم


خدایا

غریب از هر رفیق آشنایم

جدا از خنده یارانم

بدان اینجا منم! تنهاترینم

صدایت می کنم٬ بشنو صدایم

بشنو طنین دلخراشم

بشنو ٬که دیگر رو به پایانم

ببین اشکام دگر پایان نداره

ناله هایم همه دل شککنده ترین

بشنو منــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم

همان ابر بی باران

منم همان سبک بال

منم همان شادمان

اما کنون

خدایا ببین

منم

همان موج خروشان

که می کوببد خود را به صخره

دگر نیست آن بغض خروشان

تا ببارد ابر سیاه باران

دگر نیست رعد و برق عصیان

تا ببینید این همه درد را

من همان برگ خشکیده ز مهرم 

و

به زمین فتاده

کَس نداند که چرااااااااااااااااااااااااااااااااااا؟

اما همه پا می نهند بر من

چون از صدای خش خش

همان برگ آرامش میگیرند

آیا از خود پرسیده ای٬چرا چنین است؟
این چه دردی است؟

خدایا من همان غریب از هر رفیق آشنایم

من همان تنهاترین در راه بی پایانم

من رو به غروبم

خدایا

غریب از هر رفیق آشنایم

خدایا

من .......................

شاعر:مریم فارسی







در این وادی تنهائی


 

 

 

در این وادی تنهائی 

در این محفل خاموشی 

منم شمع فراموشی 

 در این دریای پر حسرت 

منم قایق همسفر 

در این امروز و فردای غمگینت  

ببین چه آسون 

زدن قلبم شکوندن 

من رسیدم ته خط  

اما برام نوشتن 

        نقطه سر خط 

روزگاری جاده ای بودم پر تردد 

جاده ای که رساندم همه را به وادیشان

همان جاده که میزدند به دل من برای سبک شدن دردهایشان 

حال که نوبت خویش رسید 

ماندم در همان جاده ی ویرانه ی خویش 

ماندم در همان جاده خاکی جدا ز یارانی 

که بودند .............................

کجا روم ز تنهائی  

منم همان سنجاقک تنها روی مرداب 

منم همان نیلوفر شناور 

منم تنهاترین مریم  

منم تنها تر از مریم 

منم ............ 

شاعر:مریم فارسی

منم......................................

 

 

بنویسید  

از من 

 

  گمگشته در تنهائی 

    شکسته از آشنائی 

      سوخته از سادگی  

         خسته از  وادی غم 

بنویسید

کتاب پر زدردهای نا گفته منم

قلم پر،ز جوهر گریه 

منم 

آن کبوتر پر شکسته 

منم  

آن تنهاترین مریم 

منم 

آن پنجره غریب 

در شهر شلوغ و قریب

بدانید 

منم 

همان خمیده از هستی و مستی 

منم همان  

از یاد رفته 

بنویسید........................... 

 منم................ 

شاعر:مریم فارسی

نیلوفر تنها


 

 

منم همان آسمان گرفته 

منم همان غروب مه گرفته 

منم همان برگ خشکیده   

                 و به زمین فتاده

منم همان گلبرگ افتاده از  

                    شاخه دوست 

منم همان ناتوان و خسته 

منم دلگیر از این همه درهای بسته 

منم کشتی به گل نشسته 

منم نیلوفر تنها و نیمه شناور

               در مرداب زندگی 

منم همان قایق بادبان سوخته 

منم بی همسفر در جاده زندگی 

بغض های دردناک 

از رنج های سوزناک 

آزار می دهد این شکسته تن را 

منم شکسته دل که می خواند  

آواز تلخ تنهائی را 

ترانه زیبای  ماندن را 

موسیقی آرام  رفتن را 

منم ..................... 

شاعر: مریم فارسی

موج غریب

 

موج غریب  

        غم را  

بنگر در نگاهم 

شمع امید و لبخند 

      ذوب شد از وجودم

  آئینه بشکسته ام 

کتابی فرسوده ام 

   همان تار خمیده 

          همان چنگ خموشم   

دل خسته ام خرامان 

     دل بسته ام  به اشعار   

سکوت مبهم اشک

صدای گنگ و  پردرد 

تنهاتر از مریم م 

بی هم صدا چون ........... 

همان ره مه آلود 

همان شناگر  

در اقیانوس خلوتم 

همان ................. 

 منم در اوج رفتن 

منم در بند ماندن 

منم.............. 

موج  

   غریب............... 

 

شاعر: مریم فارسی