نیلوفر تنها


 

 

منم همان آسمان گرفته 

منم همان غروب مه گرفته 

منم همان برگ خشکیده   

                 و به زمین فتاده

منم همان گلبرگ افتاده از  

                    شاخه دوست 

منم همان ناتوان و خسته 

منم دلگیر از این همه درهای بسته 

منم کشتی به گل نشسته 

منم نیلوفر تنها و نیمه شناور

               در مرداب زندگی 

منم همان قایق بادبان سوخته 

منم بی همسفر در جاده زندگی 

بغض های دردناک 

از رنج های سوزناک 

آزار می دهد این شکسته تن را 

منم شکسته دل که می خواند  

آواز تلخ تنهائی را 

ترانه زیبای  ماندن را 

موسیقی آرام  رفتن را 

منم ..................... 

شاعر: مریم فارسی

نظرات 8 + ارسال نظر
همراز یکشنبه 5 اردیبهشت 1389 ساعت 19:09 http://haamraz.blogfa.com

اول.....
متن قشنگی بود.موفق باشی مریم پایزیِ من:d

سپیده یکشنبه 5 اردیبهشت 1389 ساعت 23:25 http://mynotebook.blogsky.com/

بخوان ترانه ماندن راونخوان موسیقی رفتن را!

علیرضا سه‌شنبه 7 اردیبهشت 1389 ساعت 16:03 http://3ekonj.blogfa.com

سلام مریم جان

مثل همیشه فوق العاده ای

بارانی باید تا رنگین کمانی برآید


همیشه منتظرتم

علیرضا چهارشنبه 8 اردیبهشت 1389 ساعت 10:27 http://3ekonj.blogfa.com /

مریم عزیزم سلام

فروغ تو دلا زندس

اگه روشون میشد پروین اعتصامیم حذف میکردن


نمیدونم چرا اما همیشه منتظرتم


جواد چهارشنبه 8 اردیبهشت 1389 ساعت 15:03 http://www.javadzoro.mihanblog.com

سلام.
شعر خیلی خیلی زیبایی بود!
این شعر یه جورایی وصف حال منم بود!
از این که به من سر زدی هم ممنونم!
موفق باشی.

مهندس هادی چهارشنبه 8 اردیبهشت 1389 ساعت 23:01 http://hadidivoone.blogfa.com/

سلام بر مریم خانم بزرگ
ویلاگ زیبا همراه با شعرهای خواندی دارین
ممنون که سر زده به وبم سر زدین
امیدوارم این حضور تداوم داشته باشه
یا علی
بای تا های

ترگل پنج‌شنبه 9 اردیبهشت 1389 ساعت 23:15 http://targolahmadi.blogfa.com

سلام مریم عزیز خوبی؟

ممنونم به بلاگم سر زدی گلم.بلاک زیبایی داری

به خاطرش بهت تبریک میگم

بازم بهم سر بزن.منتظرتم.یا حق



کسری دلیر شنبه 10 مهر 1389 ساعت 00:56 http://iethfaculty.wordpress.com/

بر تن خورشید می پیچد به ناز
چادر نیلوفری رنگ غروب
تک درختی خشک در پهنای دشت
تشنه میماند در این تنگه غروب
می گشاید دود شب اغوش خویش
زندگی را تنگ میگیرد ببر
باد وحشی میدود در کوچه ها
تیرگی سر میکشد از بام و در
نیمه شب ابری به پهنای سپهر
میرسد از راه و میتازد به ماه
جغد میخندد به روی کاج پیر
کودکی میماند و شامی سیاه
در دل تاریک این شبهای سرد
ای امید نا امیدیهای من
برق چشمان تو،همچون افتاب
میدرخشد بر رخ فردای من

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد