ایستگاه تنهایی باران

در این ایستگاه 

 سالهاست به انتظار نشسته ام 

در زیر  رعد و برق های طاقت فرسا 

اما زیبا  

نشسته ام چتر به دست

می شنوم طنین دلنوازی 

از برخورد قطرات باران  

به چترم  

به این زمین سخت 

و کمی آنسو تر به زمینی خاکی 

شمیم دلنواز باران  

تا مغز وجودم میرود 

ترن های پی در پی 

می آیند و می روند 

اما در هیچکدامشان 

هیچ مسافری  

خبر از آمدن تو ندارد 

گریه آسمان تمامی نداشت 

او نیز فهمیده بود من در این دنیا غریبه ام 

شاعر:مریم فارسی